Thuiswerken, ik vond het altijd heerlijk. Als trainer ben ik gewend aan veel mensen om me heen. Maar als ik dan een dag had zonder training, en ik voorbereidingen moest doen, of nieuwe trainingen wilde ontwikkelen, dan was niets zo fijn als dat vanuit huis doen. Geen afleiding van bellende collega’s, geen praatjes bij de koffieautomaat. Alleen, in mijn studeerkamer thuis, alle aandacht voor wat ik wilde doen. Het waren mijn meest productieve dagen.
Maar nu werk ik al meer dan twee weken vanuit huis, net als een groot deel van jullie. En langzaamaan merk ik dat ik lang niet zo productief ben als ik zou kunnen zijn. Mijn To Do-lijst is niet korter geworden. Er zijn nog steeds trainingen om te geven (bij Capgemini Academy geven we nu al onze trainingen online), dus zijn er ook nog steeds voorbereidingen te doen, marktontwikkelingen te volgen en nieuwe trainingen uit te werken.
Toch laat ik me afleiden door andere dingen. Met mijn To Do-lijstje naast mijn laptop, met al die nuttige taken erop, kijk ik toch eerst nog even naar de nieuwsberichten van NOS. Of ik kijk op Instagram naar al die posts van thuiswerkende mensen over hoe zij de quarantaine beleven. In de tijd dat ik deze twee alinea’s heb geschreven, heb ik ook mijn e-mail gecheckt en een andere playlist uitgezocht op Spotify.
Hoe komt het dat ik me zo makkelijk laat afleiden? Ik vind mijn werk toch leuk om te doen? Heb ik niet genoeg discipline?
Het antwoord vond ik in het boek Hyperfocus van Chris Bailey. En gelukkig, het heeft niets met discipline te maken. Er is niets mis met mij, of met mijn motivatie. Er blijkt een limiet te zitten aan het aantal dingen waarop we ons kunnen focussen. En dat is helemaal niet zo veel. Volgens Bailey hebben we, net als computers een soort RAM-geheugen. Hij noemt dit je “attentional space”. En daarin bewaar je alles waar je op dit moment aandacht aan besteedt. Hoe complexer de taak, hoe meer attentional space wordt benut en hoe minder er dus overblijft voor andere dingen die je aandacht nodig hebben.
De meer routinematige taken vragen niet zoveel aandacht. Je kunt best naar een podcast luisteren terwijl je de was aan het vouwen bent. Met volle aandacht een goed gesprek voeren is veel lastiger als je telefoon erbij op tafel ligt en je wordt afgeleid door de mogelijkheid dat er berichten binnen komen. Om echt geconcentreerd te werken (hyperfocus), kun je dus geen afleiding gebruiken want dat past er niet bij. De oplossing is simpel: je niet laten afleiden.
Maar ons brein is nog primitief. Het geeft dopamine af (waar we blij van worden) als we tussen taken switchen. Continu open staan voor prikkels voelt heel productief. Dat was het ook in de prehistorie, toen we alert moesten blijven op gevaar. En dat werkt in ons primitieve brein nog steeds zo. Daarom pak je zonder na te denken je telefoon erbij als je tv zit te kijken, of laat je je e-mailprogramma openstaan terwijl je een artikel aan het schrijven bent.
En daar zit dus het probleem: je brein stimuleert je om afleiding te zoeken, je attentional space loopt vol en weg productiviteit!
In plaats van de discipline proberen op te brengen je niet te laten afleiden, geeft Bailey een paar andere tips:
- begin met korte periodes van hyperfocus, probeer dit niet de hele dag vol te houden;
- telefoon in vliegtuigmodus;
- koptelefoon met ruisonderdrukking, om omgevingsgeluiden weg te nemen;
- een kladblokje op je bureau, voor alle ideeën die tussendoor je attentional space inkruipen;
- beloon jezelf na een periode van hyperfocus, bijvoorbeeld door dan wel even je social media te bekijken.
Deze tips kende ik eigenlijk wel, uit time management en mindfulness-trainingen. Waar ik bij het lezen van dit boek het meeste van opkeek, is hoe vaak ik de neiging heb om tussendoor mijn telefoon te pakken, of op mijn laptop te kijken. En zonder aanleiding. Elke keer ben ik dan toch weer even afgeleid, sluipen er andere onderwerpen mijn attentional space in, en krijg ik minder gedaan dan ik zou willen doen.
Hoe vaak heb jij je telefoon gepakt tijdens het lezen van dit blog?
Expert
