Ken je het sprookje van Momo en de tijdspaarders? Ik had er tot kort geleden ook nog niet van gehoord, totdat ik afgelopen week een artikel over dit sprookje van Michael Ende las in het blad Esquire (www.esquire.nl). Het kost teveel kostbare Internetinkt om hier het hele sprookje te gaan herhalen, maar het is zeker de moeite waard om eens te Googlen.
Momo en de tijdspaarders
In het kort gaat het sprookje over een wereld waarin mensen worden verleid om hun tijd te sparen. Grijze, sigaarrokende, heren halen mensen over om hun kostbare tijd te sparen in ruil voor rente. Tijd sparen is namelijk helemaal niet moeilijk. Je schrapt gewoon alle onzin uit je leven, zoals cultuur, romantiek, een praatje met een collega of klant, zorg voor de oude medemens. Het kost allemaal tijd en die kun je beter opsparen. Overgehaald door deze snode mannen en gezind op meer tijd gaat men massaal sparen.
In plaats van een half uur knipt de kapper in een kwartier, want dat praatje is nergens voor nodig en bovendien kun je op die manier veel meer klanten helpen en dus geld verdienen. Veel mensen stoppen hun oude moeder in een verzorgingstehuis, dat scheelt weer 2 uur per dag. Vrienden, daar moet je er niet teveel van hebben, kost allemaal tijd en ze hebben toch bar weinig interessants te melden. De wereld verandert in een gehaaste, grijze, onpersoonlijke bende waarin iedereen het druk heeft (ondanks al die gespaarde tijd) en waar niemand meer tijd voor elkaar heeft.
De spaarders blijken bedrogen uit te komen... De gespaarde tijd blijkt namelijk op te gaan in de sigaren van de tijdspaarders, want verloren tijd kun je immers nooit meer inhalen.
Het leven is een sprookje
Goed, het echte sprookje is een stuk langer, interessanter, bevat een moraal en is bovendien beter geschreven, maar je begrijpt waar ik heen wil. We leven nu in een tijd waar het normaal is dat je tijd spaart door zoveel mogelijk ‘onzin’ te schrappen en efficiënt aan de slag te gaan. Privéleven en werk lopen dwars door elkaar heen. We hebben allemaal een smartphone, tablet en laptop om 24/7 in verbinding te staan met de buitenwereld.
We schrappen zoveel mogelijk onzinnige bezigheden om die tijd te gebruiken voor nuttige bezigheden. Het is niet eens zo dat we ons hier tegen verzetten. Integendeel, volgens mij heerst het beeld dat je nauwelijks meer meetelt als je niet als een soort hyperactieve New Yorker met je iPad onder je arm van de ene naar de andere afspraak rent. Het is hip om het heel druk te hebben en belangrijk te zijn (of lijken).
Het gekke is echter dat, ondanks dat ik er volop aan mee doe, ik niet kan bedenken waarom we dat nu eigenlijk doen. Realiseren wij ons nou echt niet dat al die tijd je die je spaart gewoon in rook opgaat? Hebben wij echt niet door dat iedere minuut die je vergeet te besteden aan andere zaken nooit meer terugkomt? Blijkbaar niet. Ergens moeten wij een soort collectieve fantasie hebben over een moment in de toekomst waarin al die gespaarde tijd ineens wordt uitbetaald, inclusief een berg rente. Ik kan alleen niet bedenken in welke vorm dat dan zou moeten zijn.
Moraal van het verhaal
Het echte moraal van het verhaal laat ik even over aan Momo en de tijdspaarders, want ik houd niet zo van moraalridders. Iedereen moet lekker doen waar hij of zij zelf zin in heeft. Ik ga echter wel proberen (ja dat klinkt inderdaad erg overtuigend) om eens wat minder bewust met mijn tijd om te gaan. Gewoon is even niks doen en een pas op de plaats maken kan echt geen kwaad. Sterker nog, al dat tijdsparen is waarschijnlijk oorzaaknummer 1 van alle burnouts om je heen. Tijd kun je, net als geld niet meenemen naar het hiernamaals. Mijn advies: Af en toe gewoon lekker uitgeven die handel en daarmee bedoel ik zowel geld als tijd. Voor je het weet lossen we twee crisissen tegelijk op.
Wil je het hele sprookje van Momo en de tijdspaarders er eens op naslaan? Lees hier de korte versie:http://nl.wikipedia.org/wiki/Momo_en_de_tijdspaarders. Of bestel het hele verhaal hier:http://www.bol.com/nl/p/momo-en-de-tijdspaarders/666769083/
Expert
