Althans, als de situatie waarin ik mij bevond echt was geweest, had ik dit artikel nu niet zitten typen.
Toen ik de parkeergarage bij een klant wilde verlaten, weigerde het hek zich te openen. Met drie auto's stonden we daar te wachten, maar er was geen beweging in te krijgen. Na een paar minuten gebeurde hetgeen ik al had verwacht, de zwaailichten gingen aan en de sirenes gingen af.
Er bleek een ontruimingsoefening te zijn en ik was net te laat in mijn auto gestapt om die te vermijden.
De uitgangen bleven gesloten
Gelaten bleef ik in de kelder staan wachten naast mijn auto, geen idee waar ik heen moest. Wel raar, voor mijn neus waren prachtige uitgangen, maar die bleven gesloten. Na enige tijd kwamen er twee BHV’ers om ons te vertellen dat wij de trap op moesten, naar boven, om het pand te verlaten. Was daar niet net een brand gemeld?
Ik weet niet hoe jij dit soort oefeningen beleeft, maar ik vind het altijd vrij irritant. Zeker als ik niet op mijn normale werkplek ben. Eerst even de receptie bellen, vragen of het geen storing is. Of, zoals één van de andere mensen in die parkeergarage, in discussie gaan met de BHV’ers over het feit dat we via de trap naar boven moeten lopen. Het is toch handiger om de hekken te openen, dan rijden we gewoon naar buiten. Dat we daarmee met de auto door de rij met evacués heen moeten, nemen we voor lief. Je begrijpt de reactie van de vriendelijke, maar zeer resolute BHV’ers....
Toch raar, ik geef regelmatig trainingen over risicomanagement, maar als ik haast heb, wil ik eigenlijk deze zeer basale vorm van risicomanagement het liefst negeren. Ben ik wel zo risicobewust als ik denk dat ik ben?
Hoe is dat voor jou?
Negeer jij bewust allerlei risico's als je aan een project begint? Of investeer je in een goede planning, stakeholderanalyse, kansen en bedreigingen inventarisatie en dergelijke voorbereidingen.
De sirenes en zwaailichten zijn weer uit. Ik heb in totaal een half uurtje vertraging opgelopen, maar ik ga er toch weer eens rustig over nadenken. Dit risico biedt kansen.
