Kortgeleden is Stephen Covey overleden. Wie kent hem niet als management goeroe en schrijver van o.a. De zeven eigenschappen van effectief leiderschap? Vandaag zit ik te werken op de zolderkamer, zie ik dat boek in de kast staan en komen er gemengde gevoelens over mij heen.
Toen ik een jaar of 15 geleden voor het eerst zijn boek las, had ik het idee dat hij best iets zinnigs te melden had, maar vond ik vooral dat hij als een Amerikaanse dominee aan het preken was over wat ik zou moeten doen. Bloed irritant!
Het afgelopen half jaar is voor mij een tijd geweest van reflectie en mezelf terugvinden. Een lastige periode, ik blijf zoeken, maar ik loop wel steeds weer tegen een aantal van die zeven eigenschappen van Covey aan.
Wat Covey beschrijft is dus blijkbaar waar voor mij, maar de manier waarop hij het heeft beschreven sloot toen niet aan bij mijn behoefte. In het ontwikkelen van trainingen en het geven van die trainingen loop ik eigenlijk steeds tegen datzelfde verhaal aan.
De dingen die ik wil overbrengen op mijn cursisten zijn waar, maar raak ik bij hen wel de juiste snaar?
Iedere keer weer pas ik mijn trainingen aan, elke keer kijk ik naar de reacties van de deelnemers en iedere keer maak ik voor mezelf de balans op. Principe 7 is voor mij waarheid: 'Houd de zaag scherp'. De andere 6 principes bewaar ik nog even, misschien in een volgend artikel van mijn hand.
Maar hoe zat het dan met dat irritante toontje waarmee dat boek geschreven is? Goh, daar kijk ik nu volledig doorheen. Zit er dan toch veel meer achter? Kijk ik nu veel dieper dan toen?
Dat is iets waar wij als trainers iedere dag over moeten nadenken; komt de boodschap over en als het niet zo is, hoe kan ik het toch over laten komen? En dat doe ik steeds weer, zodat de zaag scherp blijft.
