Gisteren vroeg een Young Professional aan mij welke invloed de opkomst van informatiemanagement heeft op het functioneren van de informatiearchitect. Informatiemanagement is namelijk sterk in opkomst en kan worden gezien als schakelpunt tussen vraag (de business) en het aanbod (ICT-voorzieningen). De informatiemanager heeft hierbij een of meerdere architecten tot zijn/haar beschikking om verandertrajecten vanuit de inhoud te begeleiden.
Ook informatiearchitectuur heeft een sterke ontwikkeling doorgemaakt, hetgeen uiteindelijk heeft geresulteerd in internationale standaarden voor het "bedrijven" van architectuurmanagement (zoals TOGAF). Zowel de opkomst van informatiemanagement en de professionalisering van architectuurmanagement hebben er mijns inziens toe geleid dat er andere eisen worden gesteld aan de informatiearchitect (in sommige organisaties ook wel enterprise of business architect genoemd).
Daar waar het in het verleden voldoende was voor de informatiearchitect om een aantal richtinggevende principes te formuleren gelardeerd door een aantal kleurenplaatjes, worden er vandaag de dag toch echt andere eisen gesteld aan het eindresultaat. Het eindresultaat is niet meer een paar prachtige kleurenplaatjes maar een werkende oplossing die tot stand is gekomen vanuit de dynamiek tussen vraag en aanbod.
Dit vraagt van de informatiearchitect ander gedrag en andere vaardigheden dan voorheen. Sterker nog, de informatiearchitect wordt verantwoordelijk gehouden voor het leiden van het voortraject dat uiteindelijk leidt tot de gewenste eindoplossing. Dus van een puur inhoudelijke en analytische rol naar een procesbegeleidende rol met een goed gevoel voor de inhoud en de bestuurlijke verhoudingen. Dit betekent dat de informatiearchitect de inhoud tot stand laat komen vanuit de samenwerking met alle belanghebbenden. Dus de informatiearchitect is niet (meer) de inhoudelijke expert, maar de persoon die door anderen te inspireren het beste uit anderen naar boven weet te halen.
Hierbij moet toekomstvastheid uiteraard niet uit het oog worden verloren. Verschil hierbij is dat niet meer wordt geredeneerd vanuit rigide referentiearchitecturen, maar vanuit een toekomstbeeld dat de informatiearchitect met zijn belangrijkste belanghebbenden heeft weten te scheppen. Dit toekomstbeeld fungeert hierbij als een soort magnetische Noordpool waar eenieder zijn kompas op kan richten. Zodoende hebben betrokkenen de noodzakelijke bewegingsvrijheid maar wordt de “stip aan de horizon” niet uit het oog verloren.
Kortom: de tijd van de ivorentoren en "command & control" architect is over.... Welkom zijn de architecten die werkelijk kunnen inspireren, verleiden en oog hebben voor de menselijk maat.
