Van Applicatie specialist naar applicatie componist ofwel: Functioneel technisch applicatiebeheer.
Ik kan mij voorstellen dat deze titel wat vreemd overkomt. Immers, technisch applicatiebeheer is vooral beheer van applicaties. De belangrijkste bron daarbij is de technische kennis omtrent applicatiestructuur, databases en relaties met infrastructuur.
Traditioneel Functioneel Beheer
Functioneel beheer in de traditionele vorm is vooral het beheer van een applicatie, met kennis van functionaliteit en de rol van de applicatie in het bedrijfsproces. Functioneel beheer in de moderne betekenis is overigens niet beperkt tot de applicatie, maar richt zich vooral op de totale informatievoorziening. Twee domeinen die elkaar prima aanvullen en samen kunnen leiden tot een optimale service aan die organisatiedelen waar het uiteindelijk om gaat: de operationele bedrijfsvoering. Daar komt immers het product of dienst tot stand waar de klant voor betaald.
De titel gaat over de ontwikkelingen die we zien in wat we traditioneel technisch applicatiebeheer noemen. We zien in de wereld van systeemontwikkeling en onderhoud constant het zoeken naar een optimale vorm van het bouwen en onderhouden van informatiesystemen. In eerste instantie kwamen systemen tot stand via jarenlange projecten met al hun voor en nadelen. Vervolgens gingen we de oplossing zoeken in het gebruik van standaardpakketten die we vervolgens weer moesten aanpassen om het toch bruikbaar te maken voor de klant. (Even is er zelfs de gedachte geweest van wegwerpsoftware.)
Maatwerk of standaard, nee beide!
Deze 2 uitersten hebben tot het inzicht geleid dat de waarheid ergens in het midden ligt. Tegenwoordig bouwen we maatwerksystemen met behulp van standaard componenten. Die componenten kunnen overal vandaan komen en we zien dan ook dat het traditionele programmeerwerk steeds meer verdrongen gaat worden.
Minder programmeren, en meer componeren is de tendens.
De technische kennis blijft noodzakelijk om de componenten op een verantwoorde manier tot een systeem te transformeren , maar de componenten vormen technisch en inhoudelijk vaak een black box. Vandaar dat functionele kennis van de te benutten componenten essentieel is.
Programmeren wordt Componeren.
Grip houden op die massa aan potentiële componenten en hun functionaliteiten begint een vakgebied te worden. Wellicht zelfs een specialiteit. Kortom, echte technische kennis van het object is minder van belang. Wel de technische aspecten van de interfaces waarmee functionaliteiten met elkaar te koppelen zijn. Concepten van Service Oriented Architecture (SOA) en architectuurprincipes complementeren het profiel van de vakman.
De applicatie-specialist is dus steeds meer een applicatie-componist.
