Ooit is elk vakgebied begonnen op het niveau van AA, ofwel, aandoenlijk amateurisme. Al gauw zie je dat vanuit het vallen en opstaan geleidelijk aan een set van best practices ontstaan die op een gegeven moment formeel in een methode worden beschreven. Voorbeelden te over in systeemontwikkeling (SDM), testen (TMAP) , projectmanagement (Prince2), beheer (ASL, ITIL en BiSL) en naar mijn verwachting ook in vakgebieden buiten de IT gerelateerde domeinen. Op het moment dat deze best practices formeel beschreven zijn en daarmee universeel overdraagbaar worden aan andere vakgenoten, en die massa die aanpak ook gaat zien als dé oplossing, verkrijgen deze best practices de status van een hype. En als je jezelf een beetje serieus neemt als vakman, dan moet je daar wel in meegaan.
Dat gaat dan een tijdje goed. Tot dat die formeel beschreven aanpak een update krijgt, en nog een update en nog een update. De samenstellers, wellicht wat overmoedig geworden door het initiële succes, willen elke variant en nieuwe best practice in hun aanpak verwerken. De aanpak groeit en pretendeert steeds completer te worden, maar tegelijkertijd ook steeds zwaarder om praktisch toepasbaar te blijven. En dat gaat door totdat bij diegene die deze aanpakken moeten toepassen het gevoel ontstaat dat die aanpak eerder tot last dan tot resultaat zal leiden. En dan is het slechts een kwestie van tijd of het roer moet helemaal om en een nieuwe hype zal de oude vervangen.
Wat je voor dat roer omgooien nodig hebt zijn mensen die deze bureaucratische aanpakken ter discussie durven te stellen. Het opstellen van het Agile Manifesto is daar een mooi voorbeeld van.
Individuals and interactions over processes and tools
Working software over comprehensive documentation
Customer collaboration over contract negotiation
Responding to change over following a plan
Het is een verandering van denken ingegeven door ontevredenheid over de aanpak van de gevestigde orde. Het moet anders. En alles dat anders is, is wellicht beter omdat het gezien kan worden als een vorm van modernisering. Het past beter bij de huidige tijd en met een beetje geluk kun je die uit hun kluiten gegroeide aanpakken typeren als oude dinosaurussen.
De opportunisten grijpen dan ook hun kans om op hun beurt met de nieuwe hype helemaal door te slaan. Al het oude lijkt overboord te moeten maar als we niet uitkijken beginnen we weer van voor af aan en maken we weer dezelfde beginnersfouten.
Wat echt aan de hand is, is dat we het gezond verstand verloren zijn bij het adopteren van een aanpak zonder echt het waarom en hoe te snappen. Agile, als reactie op die dinosaurussen, is niets nieuws. De basis is al terug te vinden in LEAN, een denkwijze die al veel eerder gangbaar was in fysieke productie omgevingen. De vertaling van LEAN via Agile naar een pragmatische aanpak is oa terug te vinden in SCRUM en de boodschap van ITIL dat alle functionele rollen in de gehele lifecycle betrokken dienen te zijn is nu (en nog veel meer) terug te vinden in de concepten van DEVOPS.
Wat we echt moeten gaan doen is de inzichten van de diverse oude en moderne aanpakken vertalen naar aanpakken die recht doen aan de huidige technologische mogelijkheden en de sterk wisselende behoeften van de diverse markten. En als we dat doen zullen de amplitudes blijven, maar met steeds minder heftige uitslagen. En dit kan het positief beoogde effect van elke verandering alleen maar ten goede komen.
Expert
